Μας έπρηξαν!Πανελλήνιες. Βαθμός δυσκολίας. Τα μόρια. Πως να αξιοποι΄'ησεις σψστά τα μόριά σου πως να επιτύχεις πως να αγγίξεις τις καλές σχολές.
ΜΟΥΦΕΣ ΜΟΥΦΕΣ ΜΟΥΦΕΣ ΜΟΥΦΕΣ ΟΛΑ!Τα έρμα τα παιδάκια δεν τα σκέφτεται κανείς. Ούτε το άγχος τους, ούτε την πίεση τους, ούτε το άδικο σύστημα εισαγωγής, ούτε το ενδεχόμενο να πετύχουν σε μια σχολή που δεν τους λέει τίποτα τους είπε ποτέ κανείς. Τα φλωμόνουν στην ιστορ'ια και το παραμύθι τα βάζουν να επιλέξουν σχολές με φανταχτερά ονόματα και δε συμμαζεύεται. Και μετά?
Διάβασε, να περάσεις σε μια σχολή να έχεις το «χαρτί» στα χέρια σου μου έλεγε η γιαγιά!Να γίνεις επιστήμονας να προκόψεις!Διάβασε να περάσεις στο πανεπιστήμιο να βρείς μια καλή δουλειά μου λέγε ο μπαμπάς μου. Το ίδιο και η μαμά μου. Διάβασα (δεν πέθανα) κιόλας. Πέρασα. Τελείωσα...Και τώρα αποτυχία!Είμαι πτυχιούχος, άνεργη - άχρηστη. Γιατί όπως μου τα λένε δεν κάνω λέει για αυτή τη δουλειά!Τέλεια!
Και τώρα τι κάνουμε?Να βλαστημίσω το κωλοσύστημά μας και συγκερκιμένα το εκπαιδευτικό που αναγκάζει παιδάκια να μπαίνουν και να βγαίνουν από σχολές που δεν είναι αυτό που θέλουν να κάνουυν στη ζωή τους?Να βλαστημίσω τον παλιο-μπιπ που μου μιλάει με αυτόν τον τρόπο. Να τον ευχαριστήσω που με λέει άχρηστη? Ή μήπως να μην τον πιστέψω και να πιστέψω στον εαυτό μου.Να ψάξω αλλού την τύχη μου?Τι να κάνω?
Τζάμπα άχγος, αυπνίες , τζάμπα στρες στα 17, 16, 18. Τζάμπα φορντιστήρια τζάμπα σπουδές τζάμπα όλα!
Δευτέρα 18 Μαΐου 2009
Παρασκευή 8 Μαΐου 2009
Οι καταστροφικές συνέπειες του γέλιου
Μεγάλωσα στην επαρχία. Εκεί τα κουσούρια του άλλου αποτελούσαν πάντα αστείο, θέμα κοινωνικής κριτικής, πηγή χιούμορ κτλ κτλ. Στις μεγάλες πόλεις αυτό δεν υπάρχει τόσο έντονο. Κανείς δεν ξέρει κανέναν, κανείς δε φαίνεται να ασχολείται με κανέναν, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων είμαστε. Κάπως έτσι τουλάχιστον δείχνει.
Στις μικρές κοινωνίες οι ευκαιρίες για διέξοδο είναι περιορισμένες και η «ορατότητα» το ίδιο. Οι άνθρωποι λιγότερο μορφωμένοι, με ταμπού, κοινωνικές προκαταλήψεις κτλ κτλ.
Στις μεγάλες πόλεις φυσά άλλος αέρας. Ειμαστε πιο πολιτισμένοι, απαλλαγμένοι από τα ταμπού των χωριών. Δε μας νοιάζει τι θα πεί η γειτονιά. Ο τρελός του χωριού δεν υπάρχει ούτε η κατίνα της γειτονιάς.
Στις μεγάλες πόλεις τη θέση της έχει πάρει η τηλε- κατίνα. Γνωστό σε όλους και χιλιοπαιγμένο. Δε χρειάζεται να το αναλύσουμε. Το ξέρουμε όλοι. Βρώμισε ο τόπος από τα λεγόμενα τηλεσκουπίδια που σχολιάζουν τι χρώμα βρακί φορά η τάδε και με ποιον κοιμήθηκε ο τάδε.
Βλεποντάς τα δεν κερδίζουμε τίποτα. Το ξέρουμε κι αυτό. Τρώμε σκουπίδια. Κι αυτό το ξέρουμε. Αποχαυνωνόμαστε. Κι αυτό το εχουμε μάθει καλά. Γελάμε με την κατάντια μας. Ναι κια αυτό το ξέουμε και το κάνουμε συνειδητά.
Από την άλλη έχουμε την υψηλής ποιότητας τηλεοπτική σάτιρα. Σχολια για πολιτικούς της κοινωνικής πραγματικότητας κτλ κτλ. Κι όλα αυτά με χρώμα πολιτικό και συνήθως προοεδυτικό. Ωραία όλα αυτά.
Αναρωτιέμαι αν γελάμε όμως πάντα επειδή κάτι είναι αστείο ή επειδή ανακουφιζόμαστε βλέποντας τα χάλια κάποιον άλλων. Τι συμβάινει όμως όταν τα χάλια κάποιον άλλων κρύβουν από πίσω αρρώστια; Δεν το λέω για να με χειροκρτήσω αλλά πάντα γελούσα με το ζόρι όταν υπήρχαν περιπεχτικά αστεία τύπου το αφινόμενο Σαρρή Εφη Θώδη Λουκά κτλ κτλ.
Με το ζόρι γιατι με το φτωχό μου μυαλό εκρινα ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν ήταν καλα. Χριστιανή δεν είμαι. Μπορώ όμως να κατανοήσω ότι ένας άρρωστος άνθρωπος ακόμα και ένας βλάκας άνθρωπος ακόμα και ένας διφοερτικός από όλες τις απόψεις από εμάς δεν μπορεί να αποτελεί αντικείμενο γέλιου.
Όταν η πανηγυρτζού Εφη Θώδη οδηγήθηκε στο τρελάδικο ανατρίχιασα. Ταρακουνήθηκα. Φταίμε όλοι. Νομιμοποιούμε το διασυρμό. Κύριε Λαζόπουλε είστε κι εσείς μια τηλεκατίνα. Το ίδιο κι εσείς κύριε Θέμο. Το ίδο ΚΙ εμείς οι προοδευτικοί και οι ανατρεπτικοί που παραμέβνουμες τελικά χωριάτες με την κακαή έννοια του όρου. Μας βάλατε να γελάμε με την αρρώστια ενός ανθρώπου. Οι τηλε κατίνες την τρέλεναν και την φλωμωναν στην κροιδία κιεσεις συνεχίσατε να τη χκευάζεται. Δε λέω ότι πέπρεπε να τη θαυμάζουμε . Όχι. Όμως αντί να γελάμε με τα χάλια του άλλου θα έπρεπε να σκεφτούμε τη τηλεόραση έχοπυμε. Και πόσο προοδευτικοί είμαστε όταν το χωριό το μεταφέραμε στην τηλεόραση. Το χωριό ,με την κακή του έννοια. Το χωριό που περιγελά τον διαφορετικό που για να καλύψει τα νώτα του γελά με την ανικανότητα του άλλου που αντί για τον πολιτσμό κρυιαρχεί η ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ σε όλο της το μεγαλείο. Το χωριό που άνθρωποι τρελένονται και δεν πάνε ποτέ στα ψυχιατρεία αλλά καταστρέφονται καθημερινά. Κι εμείς οπι ξερόλες μια χαρά στη θέση μας.
Κάποτε μια τηλεπαρουσιάστρια (στο όνομα του τηλεδικαστή) οδήγησε έναν πατέρα στην αυτοκτονία. Τον έβγαλε ένοχο πριν το δικαστήριο. Ο άνθρωπος το έμαθε από την τηλεόραση. 'Οτι και να ήταν ότι και να έκανε. Σήμερα κάποιοι οδηγούν ανθρώπους στο ψυχιατρείο στο όνομα της τηλεδιασκέδασης και του γέλιου. Πρεπει να ανοίξει μια μεγάλη κουβέντα. Κουβέντα για την κοινωνιά και την τηλεόραση. Μαζί πανε αυτά.
Στις μικρές κοινωνίες οι ευκαιρίες για διέξοδο είναι περιορισμένες και η «ορατότητα» το ίδιο. Οι άνθρωποι λιγότερο μορφωμένοι, με ταμπού, κοινωνικές προκαταλήψεις κτλ κτλ.
Στις μεγάλες πόλεις φυσά άλλος αέρας. Ειμαστε πιο πολιτισμένοι, απαλλαγμένοι από τα ταμπού των χωριών. Δε μας νοιάζει τι θα πεί η γειτονιά. Ο τρελός του χωριού δεν υπάρχει ούτε η κατίνα της γειτονιάς.
Στις μεγάλες πόλεις τη θέση της έχει πάρει η τηλε- κατίνα. Γνωστό σε όλους και χιλιοπαιγμένο. Δε χρειάζεται να το αναλύσουμε. Το ξέρουμε όλοι. Βρώμισε ο τόπος από τα λεγόμενα τηλεσκουπίδια που σχολιάζουν τι χρώμα βρακί φορά η τάδε και με ποιον κοιμήθηκε ο τάδε.
Βλεποντάς τα δεν κερδίζουμε τίποτα. Το ξέρουμε κι αυτό. Τρώμε σκουπίδια. Κι αυτό το ξέρουμε. Αποχαυνωνόμαστε. Κι αυτό το εχουμε μάθει καλά. Γελάμε με την κατάντια μας. Ναι κια αυτό το ξέουμε και το κάνουμε συνειδητά.
Από την άλλη έχουμε την υψηλής ποιότητας τηλεοπτική σάτιρα. Σχολια για πολιτικούς της κοινωνικής πραγματικότητας κτλ κτλ. Κι όλα αυτά με χρώμα πολιτικό και συνήθως προοεδυτικό. Ωραία όλα αυτά.
Αναρωτιέμαι αν γελάμε όμως πάντα επειδή κάτι είναι αστείο ή επειδή ανακουφιζόμαστε βλέποντας τα χάλια κάποιον άλλων. Τι συμβάινει όμως όταν τα χάλια κάποιον άλλων κρύβουν από πίσω αρρώστια; Δεν το λέω για να με χειροκρτήσω αλλά πάντα γελούσα με το ζόρι όταν υπήρχαν περιπεχτικά αστεία τύπου το αφινόμενο Σαρρή Εφη Θώδη Λουκά κτλ κτλ.
Με το ζόρι γιατι με το φτωχό μου μυαλό εκρινα ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν ήταν καλα. Χριστιανή δεν είμαι. Μπορώ όμως να κατανοήσω ότι ένας άρρωστος άνθρωπος ακόμα και ένας βλάκας άνθρωπος ακόμα και ένας διφοερτικός από όλες τις απόψεις από εμάς δεν μπορεί να αποτελεί αντικείμενο γέλιου.
Όταν η πανηγυρτζού Εφη Θώδη οδηγήθηκε στο τρελάδικο ανατρίχιασα. Ταρακουνήθηκα. Φταίμε όλοι. Νομιμοποιούμε το διασυρμό. Κύριε Λαζόπουλε είστε κι εσείς μια τηλεκατίνα. Το ίδιο κι εσείς κύριε Θέμο. Το ίδο ΚΙ εμείς οι προοδευτικοί και οι ανατρεπτικοί που παραμέβνουμες τελικά χωριάτες με την κακαή έννοια του όρου. Μας βάλατε να γελάμε με την αρρώστια ενός ανθρώπου. Οι τηλε κατίνες την τρέλεναν και την φλωμωναν στην κροιδία κιεσεις συνεχίσατε να τη χκευάζεται. Δε λέω ότι πέπρεπε να τη θαυμάζουμε . Όχι. Όμως αντί να γελάμε με τα χάλια του άλλου θα έπρεπε να σκεφτούμε τη τηλεόραση έχοπυμε. Και πόσο προοδευτικοί είμαστε όταν το χωριό το μεταφέραμε στην τηλεόραση. Το χωριό ,με την κακή του έννοια. Το χωριό που περιγελά τον διαφορετικό που για να καλύψει τα νώτα του γελά με την ανικανότητα του άλλου που αντί για τον πολιτσμό κρυιαρχεί η ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ σε όλο της το μεγαλείο. Το χωριό που άνθρωποι τρελένονται και δεν πάνε ποτέ στα ψυχιατρεία αλλά καταστρέφονται καθημερινά. Κι εμείς οπι ξερόλες μια χαρά στη θέση μας.
Κάποτε μια τηλεπαρουσιάστρια (στο όνομα του τηλεδικαστή) οδήγησε έναν πατέρα στην αυτοκτονία. Τον έβγαλε ένοχο πριν το δικαστήριο. Ο άνθρωπος το έμαθε από την τηλεόραση. 'Οτι και να ήταν ότι και να έκανε. Σήμερα κάποιοι οδηγούν ανθρώπους στο ψυχιατρείο στο όνομα της τηλεδιασκέδασης και του γέλιου. Πρεπει να ανοίξει μια μεγάλη κουβέντα. Κουβέντα για την κοινωνιά και την τηλεόραση. Μαζί πανε αυτά.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)